Η μπάλα η πένα και το κύπελλο πάνω στο πρωθυπουργικό γραφείο
Η μπάλα, η πένα και το κύπελλο πάνω στο πρωθυπουργικό γραφείο
Του Ορθαγόρα
Η (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ρήξη ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Μαρινάκη, με αφορμή -και όχι αιτία- ένα… πέναλτι, ξαναφέρνει στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα των σχέσεων μεταξύ πολιτικής, ποδοσφαίρου, και ΜΜΕ.
Αυτό το αμαρτωλό τρίγωνο διαπλοκής δεν αποτελεί ελληνικό κατ’ αποκλειστικότητα φαινόμενο. Κυριάρχησε για πολλές δεκαετίες σε όλες σχεδόν τις χώρες όπου το ποδόσφαιρο κατέχει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του φίλαθλου κοινού. Ωστόσο, σημάδεψε κατά κύριο λόγο την Λατινική Αμερική και τον Ευρωπαϊκό Νότο, με πιο τρανταχτά παραδείγματα την Ιταλία και την Ελλάδα.
Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων, που συμμετέχουν στο τρίγωνο, είναι κατά κανόνα πρωτοκλασάτοι επιχειρηματίες και κάτοχοι σημαντικών Μέσων Ενημέρωσης. Τα πολλά μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, η δυνατότητά τους να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, και οι χιλιάδες των οπαδών που είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις οδηγίες/εντολές τους, συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα ισχύος ικανής να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις.
Στην γειτονική μας Ιταλία, είναι παροιμιώδης η μακρόβια πολιτική επιρροή των Ανιέλι -μιας οικογένειας που θεωρήθηκε από πολλούς ως η «ανεπίσημη ιταλική μοναρχία». Κάτοχοι ενός χαρτοφυλακίου που κάποια στιγμή ισοδυναμούσε με το ένα τρίτο της συνολικής κεφαλαιοποίησης του χρηματιστηρίου του Μιλάνου, ιδιοκτήτες ή σημαντικοί μέτοχοι επιχειρηματικών κολοσσών όπως η αυτοκινητοβιομηχανία «Fiat», ο ποδοσφαιρικός σύλλογος «Γιουβέντους», η εκδοτική αυτοκρατορία «Rizzoli», και η εφημερίδα «Corriere della Sera», οι Ανιέλι ήταν για πολλές δεκαετίες οι απόλυτοι ρυθμιστές της ιταλικής πολιτικής σκηνής.
Ήταν τέτοια η δύναμη και η συνακόλουθη έπαρσή τους, ώστε πίστευαν ότι είναι αναφαίρετο το δικαίωμά τους να επεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Και το «δικαίωμα» αυτό έγινε αποδεκτό από την ιταλική κοινωνία. Σύμφωνα με ένα παλιό ανέκδοτο, ο ρόλος του εκάστοτε Ιταλού πρωθυπουργού ήταν να… γυαλίζει το πόμολο της πόρτας των Ανιέλι!
Καθώς η οικογένεια προτιμούσε να δρα παρασκηνιακά, δωροδοκώντας και εκβιάζοντας αθόρυβα τους πολιτικούς, ακόμα και έμπειροι αναλυτές δυσκολεύονταν να καταδείξουν τα πραγματικά ιταλικά κέντρα εξουσίας. Όλοι, βέβαια, γνώριζαν ότι την χώρα διοικούσε ένας συνασπισμός βιομηχάνων του Βορρά, διεφθαρμένων Χριστιανοδημοκρατών πολιτικών, και μαφιόζων του Νότου, αλλά ουδείς μπορούσε να αποδείξει την συμμετοχή των Ανιέλι σε αυτόν τον κατάπτυστο συνασπισμό, ο οποίος αποκαλύφθηκε και κατέρρευσε τελικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (επιχείρηση «καθαρά χέρια»).
Ανάλογη με αυτήν των Ανιέλι ισχύ και μεθοδολογία, αλλά διαφορετικό δημόσιο προφίλ, είχε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μεγιστάνας των Μέσων Ενημέρωσης και του real estate, ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού συλλόγου «Μίλαν», μεγαλομανής, δημαγωγός, και επιδειξίας σε κάθε του εκδήλωση, συνέδεσε ανοιχτά την Μίλαν και τα ΜΜΕ με την πολιτική και χρησιμοποίησε την δύναμη και την επιρροή του για να εκλεγεί πρωθυπουργός της Ιταλίας. Στις πρόσφατες δε εκλογές, επανέκαμψε με την συμμετοχή του στον κυβερνητικό συνασπισμό υπό την ηγεσία της Μελόνι.
Στα καθ’ ημάς, τώρα, το σύγχρονο αμαρτωλό τρίγωνο διαπλοκής λειτουργεί -τουλάχιστον προς το παρόν- κατά κύριο λόγο με τον τρόπο των Ανιέλι, και μόνον εν μέρει με τον τρόπο του Μπερλουσκόνι.
Εκ των τεσσάρων επιχειρηματιών ιδιοκτητών των μεγάλων ομάδων και των σημαντικότερων Μέσων Ενημέρωσης (Μαρινάκης, Αλαφούζος, Μελισσανίδης, Σαββίδης), μόνον ο πρόεδρος της Π.Α.Ε. Ολυμπιακός έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτική, καθώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και του 2019 εξελέγη πρώτος σε ψήφους Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιά. Οι άλλοι τρεις ασκούν μεν επιρροή στην πολιτική κατάσταση της χώρας, αλλά ουδέποτε εξεδήλωσαν επισήμως το ενδιαφέρον να πολιτευτούν οι ίδιοι. Οι παλαιότερες φήμες, περί ίδρυσης κόμματος από τον Σαββίδη (ο οποίος ήταν πολιτικά ενεργός στην Ρωσία), δεν επιβεβαιώθηκαν.
Ο παράγοντας με την μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή είναι αναμφίβολα ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκουν, μεταξύ άλλων, ο Ολυμπιακός και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ).
Στην συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, ο Μαρινάκης είναι ο «ανεπίσημος κυβερνήτης» της χώρας και ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την εγκατάσταση του Μητσοτάκη στο Μαξίμου. Γι’ αυτό και η τρέχουσα ρήξη στις σχέσεις των δύο ανδρών, είτε πραγματική είτε σκηνοθετημένη, αναμένεται να είναι καθοριστική για τις πολιτικές -και όχι μόνο- εξελίξεις εν μέσω μιας ιδιαίτερα κρίσιμης περιόδου.
Η σχέση των Μέσων Ενημέρωσης με την πολιτική είναι εγγενής και αυταπόδεικτη. Το τραγικό στοιχείο αυτής της σχέσης έγκειται στην μετατροπή των ΜΜΕ, από μηχανισμούς ελέγχου των πολιτικών για λογαριασμό της κοινωνίας, σε ελεγκτικά εργαλεία επιχειρηματιών, οι οποίοι χειραγωγούν τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και την κοινή γνώμη προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Επιπλέον, η πολιτικοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι, εδώ και καιρό, αποδεδειγμένη. Οι εμπρηστικές και έντονα πολιτικές δηλώσεις του Γιάννη Βρέντζου (μέλους του Δ.Σ. του Ολυμπιακού και στενού συνεργάτη του Μαρινάκη) περί «φασιστικού παρακράτους» και καθεστώτος παρανομίας «στο Μέγαρο Μαξίμου με επικεφαλής τον Γρηγόρη Δημητριάδη και άλλα λαθραία και παράνομα στοιχεία», όπως και η εν χορώ εκτέλεση του γνωστού… αγαπησιάρικου ασματιδίου για τον Μητσοτάκη από τους οπαδούς του Ολυμπιακού στον αγώνα της ομάδας τους με τον Λεβαδειακό, μας ξαναθυμίζουν απλώς αυτήν την θλιβερή πραγματικότητα.
Εξίσου αποδεδειγμένη είναι και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής! Αποδεικτικά στοιχεία αποτελούν οι συχνά ταραχώδεις κομματικές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της Βουλής, οι ομοιότητες μεταξύ πολιτικών και ποδοσφαιρικών συνθημάτων, η αθρόα προσέλευση βουλευτών στα γήπεδα ποδοσφαίρου, και η απροκάλυπτη δημοσιοποίηση των οπαδικών προτιμήσεων των πολιτικών.
Αλλά ο Μητσοτάκης είναι ο πολιτικός που απογείωσε αυτήν την ποδοσφαιροποίηση, τόσο σε κυριολεκτικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο.
Στην περιβόητη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου (στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1) κατά την διάρκεια της οποίας σχολίασε και τις δηλώσεις Βρέντζου-Μαρινάκη, ο Μητσοτάκης επεσήμανε ότι ο ίδιος «είναι Ολυμπιακός» και ότι τα τελευταία τρία χρόνια -δηλαδή, επί πρωθυπουργίας του- η ομάδα του Πειραιά πήρε τρία πρωταθλήματα με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. Μάλιστα, δίκην καλού αθλητικού συντάκτη, ανέφερε επακριβώς τους βαθμούς που χώριζαν τον πρωταθλητή από τον δευτεραθλητή τις τρεις αυτές χρονιές.
Ωστόσο, την παράσταση έκλεψε ένα… κύπελλο πάνω στο πρωθυπουργικό γραφείο, το οποίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κύπελλα της αγαπημένης ομάδας του Μητσοτάκη. Στην βάση του κυπέλλου αναγράφονται η ημερομηνία των τελευταίων εκλογών και το ποσοστό με το οποίο η Νέα Δημοκρατία αναδείχθηκε νικήτρια!
Δυσκολεύομαι να πιστέψω -αν και δεν το αποκλείω- ότι την κατασκευή αυτού του κυπέλλου την παρήγγειλε ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Πιθανότατα πρόκειται για κάποιο επινίκιο δώρο από ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος. Αλλά, η τοποθέτηση ενός κατεξοχήν ποδοσφαιρικού συμβόλου σε περίοπτη θέση πάνω στο πρωθυπουργικό γραφείο, είναι σαφέστατα επιλογή του ίδιου του πρωθυπουργού. Όπως και η απόφαση να μην αφαιρεθεί κατά την διάρκεια μιας βαρυσήμαντης συνέντευξης σε κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας και σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης.
Τέλος, στην ίδια συνέντευξη, ο Μητσοτάκης παραδέχτηκε την παρέμβαση των ιδιοκτητών ποδοσφαιρικών ομάδων και Μέσων Ενημέρωσης στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η υποκριτική αντίθεσή του σε αυτήν την παρέμβαση ουδόλως μειώνει την βαρύτητα της παραδοχής.
Το αμαρτωλό τρίγωνο διαπλοκής ζει και βασιλεύει στην χώρα που γέννησε την Πολιτική, τον Αθλητισμό, και την Ενημέρωση. Και δεν θα εκθρονιστεί, αν δεν επιστρέψει η εξουσία στην πηγή από την οποία εκ φύσεως εκπορεύεται -δηλαδή, στο ίδιο το έθνος.
Αυτήν την επιστροφή ούτε μπορούν ούτε και θέλουν να την διασφαλίσουν τα διαπλεκόμενα κόμματα, καθώς από το αμαρτωλό τρίγωνο εξαρτάται η ύπαρξη και η παρασιτική ευημερία τους.
Μόνον το ίδιο το έθνος ως ολότητα, μέσα από τον συλλογικό φορέα της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ, μπορεί να ανακτήσει τα κλεμμένα δίκαιά του και να επαναφέρει τον Αθλητισμό, την Πολιτική, την Ενημέρωση, και το Επιχειρείν, εντός ενός αληθινού συστήματος Αξιών, Αρχών, και Νόμων που προτάσσουν και διαφυλάττουν την ακεραιότητα και την εύρυθμη λειτουργία της Πολιτείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια